To Σύνδρομο Asperger (AS) είναι μία διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού διαταραχή (ASD), η οποία χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση, μαζί με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και “στενά” ενδιαφέροντα. Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού επειδή η γλωσσική και η γνωστική ανάπτυξη δεν επηρεάζονται σημαντικά . Αν και δεν απαιτείται για τη διάγνωση, συχνά παρατηρείται σωματική αδεξιότητα και άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας.
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον αυστριακό παιδίατρο Hans Asperger ο οποίος, το 1944, έκανε μια μελέτη με τα παιδιά που παρακολουθούσε τα οποία δεν διέθεταν δεξιότητες μη λεκτικής επικοινωνίας, είχαν περιορισμένη ενσυναίσθηση με τους συνομηλίκους, και ήταν σωματικά αδέξια. Η σύγχρονη διατύπωση του συνδρόμου Asperger ήρθε το 1981 από την Lorna Wing και πέρασε στις τυποποιημένες διαγνώσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με τις πτυχές της διαταραχής. Υπάρχει αμφιβολία για το αν είναι διαφορετική από τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας. ‘Εχει προταθεί η διάγνωση του Asperger να εξαλειφθεί και να αντικατασταθεί από μία διάγνωση της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού με κλίμακα σοβαρότητας, που θα γίνει με την έκδοση του DSM-V.
Η ακριβής αιτία είναι άγνωστη. Παρά το γεγονός ότι η έρευνα δείχνει την πιθανότητα μιας γενετικής βάσης, δεν υπάρχει καμία γνωστή γενετική αιτιολογία και οι τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν εντοπιστεί μια σαφή κοινή παθολογία. Δεν υπάρχει μία και μοναδική θεραπεία, καθώς η αποτελεσματικότητα κάθε ειδικευμένης παρέμβασης υποστηρίζεται από μόνο περιορισμένα δεδομένα. Η παρέμβαση στοχεύει στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της λειτουργικότητας. Ο στυλοβάτης της διαχείρισης είναι η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία, εστιάζοντας στην αντιμετώπιση των ελλειμμάτων στις δεξιότητες επικοινωνίας, τις έμμονες ή τις επαναλαμβανόμενες ρουτίνες και τη σωματική αδεξιότητα. Τα περισσότερα παιδιά βελτιώνονται καθώς ωριμάζουν μέχρι την ενηλικίωσή τους, αλλά οι κοινωνικές και οι επικοινωνιακές δυσκολίες μπορεί να συνεχιστούν. Μερικοί ερευνητές και άνθρωποι με Asperger έχουν υποστηρίξει μια αλλαγή στην νοοτροπία, που αναδεικνύει την άποψη ότι πρόκειται για μια διαφορετικότητα, παρά για μια αναπηρία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να θεραπευτεί.