Alien Contact – Επαφή αγνώστων

Τις είδα μόλις έστριψα στην άκρη του διαδρόμου στο σούπερ-μάρκετ: δύο γυναίκες, η μία μεσήλικας, η άλλη έφηβη ή λίγο πάνω από 20 χρονών. Θα μπορούσαν να είναι μια μητέρα με την κόρη της, να στέκονται εκεί στο διάδρομο και να διαλέγουν προσεχτικά τα προϊόντα στα ράφια. Αλλά με την άκρη του ματιού μου φευγαλέα έπιασα αμέσως κάτι στην νεαρή γυναίκα, απλά με μια σύντομη ματιά που της έριξα, που στεκόταν εκεί με τη μητέρα της.

Μετά καθώς πέρασα, άκουσα την μητέρα να ρωτά “Λοιπόν, σου άρεσε αυτό που φάγαμε για βραδινό απόψε;”

“Ναι”, η κόρη της απάντησε. Και ξανά, “ναι”. Και μερικά ακόμη, “ναι, ναι, ναι, ναι”, ενώ τα χέρια της χτυπούσαν τη λαβή του καροτσιού σε συγχρονισμό με την τραγουδιστή ομιλία της.

Η μητέρα της είπε να το σταματήσει αυτό. Σταμάτησε. Δεν γύρισα πίσω να τις κοιτάξω, αλλά συνέχισα να περπατάω μέχρι την άλλη άκρη του διαδρόμου.

Μετά σταμάτησα και γύρισα, όχι προς τα πίσω για να κοιτάξω προς το μέρος τους, αλλά στο πλάι, σαν να κοιτούσα προς τα ράφια. Οι γυναίκες μιλούσαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Δεν μπορούσα να πιάσω τις λέξεις της μικρής. Αλλά μπορούσα να ακούσω τον ρυθμό τους και τον τόνο της φωνής της, και τότε κατάλαβα, την αναγνώρισα ότι ήταν μία από εμάς.

Δεν τις κοίταζα, αλλά αυτές με κοίταζαν. Το σκύλο μου κοίταζαν στην πραγματικότητα. Μπορούσα να το αντιληφθώ αυτό από τις λέξεις της μητέρας. Καθώς έστριψα και ο σκύλος κινήθηκε για να βρεθεί πάλι στο πλάι μου, μπορούσαν να δουν την φορεσιά του που έγραφε “σκύλος σε υπηρεσία” (service dog). Η μητέρα εξηγούσε πόσο σημαντική είναι η φορεσιά για ένα σκύλο οδηγό.

Κι έτσι, καθώς στεκόμουν εκεί στο διάδρομο, γνωρίζοντας ότι αυτές με κοιτάζουν, άφησα το σώμα μου να αρχίσει να ταλαντεύεται μπρος-πίσω ρυθμικά, άφησα τα χέρια μου να αρχίσουν να φτερουγίζουν. Όχι πάρα πολύ. Μόνο λίγο. Είμαι σίγουρος ότι η μητέρα δεν το αντιλήφθηκε καθόλου.

Μετά από λίγο έφυγα από το ράφι και ξεκίνησα να περπατάω προς την κατεύθυνση από την οποία είχα έρθει, πίσω προς το μέρος των δύο γυναικών. Αυτή τη φορά, ενώ ήμουν έτοιμος να προσπεράσω, η κόρη έκανε ένα βήμα μπροστά και πρότεινε το χέρι της προς το μέρος του σκύλου μου. Σταμάτησα. Έκανε ένα χάδι στο σκύλο και είπε “Γεια”. Χάδι. “Γεια”. Χάδι. “Γεια”. Η μητέρα μου χαμογέλασε φιλικά στο πρώτο “Γεια”, αλλά μετά από μερικά ακόμη, το χαμόγελό της άρχισε να ξεθωριάζει. Στεκόμουν ακίνητος, χωρίς να μιλάω, ούτε να κοιτάζω κάποια από αυτές. Ήταν, σε αυτή την δεδομένη στιγμή, αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω. Παρακολουθούσα τα χέρια της να αγγίζουν το σκύλο μου, και αυτό ήταν αρκετό και για τους δυο μας.

Η μητέρα έβαλε ένα τέλος στο χάιδεμα, είπε στην κόρη της ότι ήταν αρκετό. μετά γύρισε σε μένα με άλλο ένα χαμόγελο, και σχολίασε, “Στην αρχή θα αρχίσει να τρέχει μακριά του με ουρλιαχτά, και μετά δε θα σταματάει να το χαϊδεύει.”

Αυτό ήταν που ο ήχος των λέξεων έλεγε. Αλλά ο τρόπος που τα έλεγε, και ο τόνος της φωνής της καθώς τα έλεγε, και το βλέμμα της σε μένα καθώς τα έλεγε, αυτό που εννοούσε ήταν: “Είναι παράξενη και κάνει πράγματα που δεν έχουν νόημα. Εσύ κι εγώ το γνωρίζουμε καλύτερα. Μοιάζουμε εμείς οι δύο, αφού είμαστε διαφορετικοί από αυτήν.”

Μετά πήραμε ο καθένας το δρόμο του: δύο άνθρωποι από τον ίδιο κόσμο, που συναντήθηκαν για λίγο με ένα κοινό ενδιαφέρον. Κι ένα τρίτο άτομο, ένας παρατηρητής, τόσο εκτός συντονισμού που ούτε καν κατάλαβε πόσο διαφορετική ήταν.

Πηγή: http://web.archive.org/web/20080919074011/http://web.syr.edu/~jisincla/contact.htm